Το πώς τιμάει μία Πολιτεία,
ηθικά και υλικά, τους ακρίτες της ήταν διαχρονικά θέμα αξιών. Ο πόλεμος ήταν
πάντοτε η συνέχεια της πολιτικής την οποία εξέφραζε μία κοινωνία στο πρόσωπο
του ηγέτη της. Το πρόβλημα όμως του Ελληνικού Στρατού ήταν πάντοτε η διχασμένη κοινωνία
και η πολιτική έκφρασή της που σπάνια συνέπιπταν με το εθνικό συμφέρον,
υπερβαίνοντας το στενό ατομικό συμφέρον. Τις περισσότερες φορές ο Ελληνικός Στρατός
γινόταν το εργαλείο για την έκφραση της πολιτικής επιλογής που αφορούσε το
πολίτευμα της χώρας και σπάνια το εργαλείο προάσπισης και αύξησης του πλούτου της
χώρας. Μετά την ουσιαστική αρχικά και ατυχή μετέπειτα εμπλοκή του στην
προάσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος έναντι του κομμουνισμού, κατά την οποία
παραφυάδες του παρακράτους ρίζωσαν μέσα του μέχρι τις ημέρες μας και τη λήξη
του ψυχρού πολέμου ο Ελληνικός Στρατός κατέληξε η ιδανική επιλογή για την υπηρέτηση
του δικτατορικού παρακράτους. Οι ήρωες της Κερύνειας Κουρούπης, Κατούντας και
Μπούτος έγιναν σύντομα παράπλευρες απώλειες και ανεπιθύμητες αναμνήσεις για το
ελληνικό παρακράτος. Το ιστορικό γεγονός δε των Ιμίων αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο
λίθο πάνω στον οποίο οι Ένοπλες Δυνάμεις δημιούργησαν το σημερινό έκτρωμα. Εξοπλισμοί
και δημοσιοϋπαλληλικές αξίες αποτέλεσαν τους δύο πυλώνες πάνω στους οποίους
φθάσαμε στο σήμερα. Είναι τραγικό να σκέφτεται κανείς ότι άξιοι αξιωματικοί
κρίθηκαν κάποτε από έγκλειστους σήμερα στις φυλακές Κορυδαλλού ως κατάλληλοι ή
ακατάλληλοι να ηγηθούν του Ελληνικού Στρατού. Επίσης ποιος μπορεί να τιτιβίσει
σήμερα για ένα Στρατόπεδο στην Καλαμάτα, την Σπάρτη, τα Γιάννενα και την Λαμία,
ποιον σκοπό εξυπηρετεί για να υπάρχει και κυρίως για να αντλεί χρήματα
φορολογουμένων. Φυσικά η ψήφος της μάνας δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο
στον «αξιακό» κόσμο των πολιτικών μας που στην ουσία αντικατοπτρίζουν τον εαυτό μας. Συνεπώς για
όσο διάστημα η Ολλανδέζα, η Γαλλίδα, η Αμερικανίδα, η Πολωνέζα μάνα θα θυσιάζει
το παιδί της σε μακρινά μέρη όπως κάποτε έκανε η γενιά του Αγαμέμνονα, του
Αλεξάνδρου και του Πλαστήρα οι χώρες αυτές θα μπορούν να καθορίζουν τη ζωή
αυτών στις οποίες οι Ένοπλες Δυνάμεις τους θα ασχολούνται με άχρηστα καύσιμα, ακατάλληλα
οπλικά συστήματα, περιττά στρατόπεδα, και ακριβοπληρωμένα εφόδια, απαξιώνοντας
τον ίδιο εαυτό τους και τη ζωή των στελεχών τους...
