Δημοσιεύτηκε 9 Ιουν 13
Ο Πεζοναύτης Στάθης Κρόκος, του 575 Τάγματος Πεζοναυτών, ήταν ένα παιδί που είχε μέσα του την Ελλάδα, από τον παππού του και από τον παππού του παππού του. Ήταν ένας Έλληνας που δεν δίστασε επί ημέρες να κοιτάζει το θάνατο στα μάτια, με πείσμα και αυταπάρνηση. Θα μπορούσε να δειλιάσει, να διαφύγει από το καθήκον του, τόσο εύκολα, τόσο συνηθισμένα. Τίποτα όμως δεν μπόρεσε να σκεπάσει την ψυχή του και την ελληνική σημαία. Ούτε η αγάπη του για τον Παναθηναϊκό, ούτε οι ψευδαισθήσεις της εύκολης ζωής. Οδήγησε το Τεθωρακισμένο Όχημα Μεταφοράς Προσωπικού Μ113 με τον φίλο του σε έναν ακήρυχτο πόλεμο, πηγαίνοντας στο Αιγαίο για να δώσει το βροντερό παρών στη στεριά και στη θάλασσα της Ελλάδας. Πριν λίγο καιρό ήρθε στη ζωή, στο Στρατό, στους Πεζοναύτες. Έμεινε λίγο σε όλα. Τόσο πολύ όμως για να μας δείξει πώς είναι οι ήρωες. Οι πραγματικοί ήρωες που τόσο λείπουν από αυτή την κοινωνία. Αυτοί οι ήρωες που δίνουν το αίμα τους, τα όνειρά τους για αυτό που τόσοι άλλοι γευόμαστε ανέξοδα και ενίοτε επαίσχυντα. Αυτοί οι ήρωες που η εξουσία αργεί πάντα να δει και να τιμήσει. Ίσως γιατί ο θάνατος εκτός από πόνο μπορεί να προκαλέσει ακόμα και φθόνο. Καλό Ταξίδι, Πεζοναύτη Στάθη Κρόκο. Καλό ταξίδι, αγόρι μου. Η θυσία σου δεν θα πάει χαμένη...
Ο Πεζοναύτης Στάθης Κρόκος, του 575 Τάγματος Πεζοναυτών, ήταν ένα παιδί που είχε μέσα του την Ελλάδα, από τον παππού του και από τον παππού του παππού του. Ήταν ένας Έλληνας που δεν δίστασε επί ημέρες να κοιτάζει το θάνατο στα μάτια, με πείσμα και αυταπάρνηση. Θα μπορούσε να δειλιάσει, να διαφύγει από το καθήκον του, τόσο εύκολα, τόσο συνηθισμένα. Τίποτα όμως δεν μπόρεσε να σκεπάσει την ψυχή του και την ελληνική σημαία. Ούτε η αγάπη του για τον Παναθηναϊκό, ούτε οι ψευδαισθήσεις της εύκολης ζωής. Οδήγησε το Τεθωρακισμένο Όχημα Μεταφοράς Προσωπικού Μ113 με τον φίλο του σε έναν ακήρυχτο πόλεμο, πηγαίνοντας στο Αιγαίο για να δώσει το βροντερό παρών στη στεριά και στη θάλασσα της Ελλάδας. Πριν λίγο καιρό ήρθε στη ζωή, στο Στρατό, στους Πεζοναύτες. Έμεινε λίγο σε όλα. Τόσο πολύ όμως για να μας δείξει πώς είναι οι ήρωες. Οι πραγματικοί ήρωες που τόσο λείπουν από αυτή την κοινωνία. Αυτοί οι ήρωες που δίνουν το αίμα τους, τα όνειρά τους για αυτό που τόσοι άλλοι γευόμαστε ανέξοδα και ενίοτε επαίσχυντα. Αυτοί οι ήρωες που η εξουσία αργεί πάντα να δει και να τιμήσει. Ίσως γιατί ο θάνατος εκτός από πόνο μπορεί να προκαλέσει ακόμα και φθόνο. Καλό Ταξίδι, Πεζοναύτη Στάθη Κρόκο. Καλό ταξίδι, αγόρι μου. Η θυσία σου δεν θα πάει χαμένη...
