Η Ισπανία και η Ιρλανδία εξέρχονται από τα περιβόητα μνημόνια επιτυχώς. Η Κύπρος που πριν λίγους μήνες συνωστιζότανε στα ΑΤΜ και αναθεμάτιζε τους δυνάστες της καλπάζει τώρα. Η Ελλάδα μετά από 5 χρόνια μνημόνια δεν μπορεί επιτέλους να χαμογελάσει. Οι αιτίες πολλές αλλά η ειδοποιός διαφορά μία. Όλες οι παραπάνω χώρες, όλες οι παραπάνω Κυβερνήσεις, όλοι οι παραπάνω λαοί ήταν ενωμένοι σε ένα σκοπό, σε μία κατεύθυνση, είπαν λίγα και έκαναν πολλά.
Η Ελλάδα ακόμα και σήμερα παραμένει εντέχνως διχασμένη.
Ίσως επειδή πόνεσε λιγότερο από τους άλλους, ίσως γιατί ποτέ δεν ήταν ενωμένη
παρά ελάχιστες στιγμές της Ιστορίας της. Το παρακράτος και ο στρατός του, οι
έλληνες κροίσοι με τα δύο γράμματα, δεν άφησαν την χώρα να ενωθεί. Η διακομματική
Κυβέρνηση με την Αριστερά της λογικής διασπάστηκε νωρίς. Από τη Εύα μέχρι τη
Θεοδώρα, τον Φώτη και τον Αλέξη πάντα υπήρχαν οι κατάλληλοι τρόποι για τη
πατριωτική πλάνη. Η δουλειά να γίνεται. Όπως τότε είκοσι χρόνια πριν που η αλλαγή
δεν ξεκίνησε ποτέ και ο Αντώνης έφυγε περήφανα για άλλες πολιτείες. Για τους μη πλανεμένους, όπως πρόσφατα ο Ανδρέας, όταν προέβαλλαν αντίσταση άνοιξε το
συρτάρι και η δουλειά έγινε με την εκούσια αποχώρηση τους.
Η Ελλάδα γίνεται πολύ ισχυρή όταν ενώνεται και κάποιοι έλληνες αντιπρόσωποι χάνουν τα προνόμια τους. Οι δε κατ' ευφημισμό έλληνες δεν πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Την εκδίκηση για την απώλεια των αλησμόνητων πραγματικών πατρίδων τους. Ο βολικός επίσημος κλήρος στην Ελλάδα πάντα ευλογούσε τα μέσα και ο άρχοντας κυκλοφορεί τα non paper και φωτογραφίζεται συμβολικά και αφελώς.
Η Ελλάδα γίνεται πολύ ισχυρή όταν ενώνεται και κάποιοι έλληνες αντιπρόσωποι χάνουν τα προνόμια τους. Οι δε κατ' ευφημισμό έλληνες δεν πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Την εκδίκηση για την απώλεια των αλησμόνητων πραγματικών πατρίδων τους. Ο βολικός επίσημος κλήρος στην Ελλάδα πάντα ευλογούσε τα μέσα και ο άρχοντας κυκλοφορεί τα non paper και φωτογραφίζεται συμβολικά και αφελώς.
Για όλα αυτά λοιπόν, για τους λογαριασμούς που κανείς
δε πείραξε, για την ολιγαρχία της υλικής και πνευματικής αρπαχτής που αντιστέκεται πέντε χρονια τώρα και νοσταλγεί το χθες, την ομηρεία η Ελλάδα, η αυγή αργεί
απελπιστικά. Η απελπισία είναι πάντα εξάλλου ο αυτοσκοπός του εχθρού.
Να φύγουμε για άλλες πολιτείες. Για άλλους πολιτισμούς, για άλλα ήθη. Εκεί που η γυναίκα δεν οδηγάει, πίνει βότκα, δεν μιλάει. Εκεί που το χρήμα κυκλοφορεί στο σκοτάδι και αναζωογονεί τον βασιλιά του...
Να φύγουμε για άλλες πολιτείες. Για άλλους πολιτισμούς, για άλλα ήθη. Εκεί που η γυναίκα δεν οδηγάει, πίνει βότκα, δεν μιλάει. Εκεί που το χρήμα κυκλοφορεί στο σκοτάδι και αναζωογονεί τον βασιλιά του...
