ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ

Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να περιγράψεις αυτό που βλέπεις. Το αισθάνεσαι. Δεν το πιστεύεις. Το χαίρεσαι. Το φοβάσαι. Το βλέπεις να κινείται, να προχωρά σαν φίδι και να προκαλεί τον δημιουργό του. Το κακό. Το είχες ξαναδεί εκείνο το πρωί που χάραζε, όταν προσπάθησε να σε δαγκώσει και το σταμάτησε ένας ήρωας. 

Δεν ξέρεις πώς κατάφερε να γίνει. Ξέρεις μόνο ότι ο κόπος τόσων πολλών άλλαξε τα πάντα, άλλαξε τους ίδιους και προκάλεσε τους άλλους. Πώς να τους το ανταποδώσεις;

Δεν ξέρεις πού θα καταλήξει. Ξέρεις όμως ότι όλοι θέλουν τώρα να το δουν, να το νιώσουν. Αυτή είναι η νίκη μας. Ότι και αν γίνει στο τέλος.

Το κακό είχε μάθει πάντα να νικά σε αυτή τη χώρα. Δεν υπήρξε ποτέ χωριό των Γαλατών στην Ελλάδα. Η σπίθα ζέστανε τις παγωμένες ψυχές και το χαμόγελο άρχισε να ξανασχηματίζεται στις ελληνικές ψυχές. Μία σπίθα τελικά χρειάζεται η ελληνική ψυχή. 

Εκείνο το πρωί του Ευαγγελισμού κανείς δεν θα μιλάει. Κανείς δεν θα έχει ξανανιώσει την προέλαση στη μήτρα του κακού. Το δόλο του εχθρού που το φυλάει αδίστακτα. Που θα ξαναδαγκώσει.

Την ομόνοια μπορεί να μην την αγγίξουμε αλλά θα έχουμε αγγίξει την δύναμη του Έλληνα πεζοναύτη. Της θάλασσας   και της στεριάς της Ελλάδας που τόσους τρομάζει…