Έναν Έλληνα που να ενώνει τους Έλληνες αναζητά το
πολιτικό σύστημα μέσα στο σύστημα. Έναν Έλληνα που θα ενώσει τους βουλευτές του
Κοινοβουλίου και τους Έλληνες όλους. Έναν Έλληνα που θα καθίσει στην καρέκλα του Ανώτατου άρχοντα της χώρας και θα εξασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα σύμφωνα
και με το Σύνταγμα της Ελλάδας μέχρι το 2016.
Κανείς Έλληνας όμως από το πολιτικό σύστημα δυστυχώς δεν δείχνει
να ενώνει τους Έλληνες. Δεν υπάρχουν πια αγωνιστές στην πολιτική σκηνή, ελάχιστοι στην κοινωνία. Ο κ.Σαμαράς ψάχνει στην αυλή του κ.Τσίπρα και ο
κ.Τσίπρας στην αυλή του κ.Σαμαρά χωρίς κανείς όμως να βρίσκει λύση. Όλοι όσους
βρίσκουν έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Ήταν οι θλιβεροί πρωταγωνιστές των δεκαετιών της
σήψης και ο δυστυχής λαός δεν είναι εύκολο πλέον να πλανευτεί με επικοινωνιακά
τρικ. Το χειρότερο όλων είναι ότι όλοι είναι με τεράστιους λογαριασμούς στο πόθεν έσχες τους, από
τον ιδρώτα της εργασίας τους βεβαίως. Μα πώς όμως ένας πλούσιος πολιτικός
μπορεί να ενώσει έναν λαό ανασφάλιστο, άνεργο και απελπισμένο.
Οι εφεδρείες τελειώνουν μαζί με το χρόνο. Ο νέος Πρόεδρος
της Δημοκρατίας οφείλει να συμβολίζει κάτι νέο, κάτι ωραίο, κάτι άφθαρτο. Το
πολιτικό σύστημα οφείλει να αναδείξει έναν Έλληνα με λίγη σοφία και με πολλή
ελπίδα. Έναν Έλληνα που έδειξε το μεγαλείο της ψυχής του στη νεανική ηλικία του
μακριά από τα φώτα του lifestyle και
διακρίθηκε για τη σεμνότητά του.
Αν δεν μπορεί να τον βρει να αφήσει τον λαό με
το αλάθητο πλέον κριτήριο του να τον επιλέξει μέσα από την κοινωνία. Τις τέχνες
και το πνεύμα της ελληνικής ψυχής. Έναν άστεγο της πολιτικής...
