Αν η ισχύ συμβαδίζει με την ενότητα η Ελλάδα πέτυχε με
τη λαϊκή ετυμηγορία της Κυριακής την απόλυτη διάσπαση. Κομματίδια σαν τα
κρατίδια γέμισαν τη χώρα. Η Ξάνθη και η Ροδόπη βάφτηκε με το λευκό χρώμα του κανενός.
Η θρησκεία επικράτησε της πολιτικής, η οποία εξάλλου έχει αποχωρήσει από τη
χώρα ολόκληρη.
Οι μαύρες τρύπες μεγάλωσαν, δυστυχώς. Το σκότος απλώθηκε
εκεί που ο κ.Σαμαράς δεν τόλμησε να ρίξει φως. Ο ελληνικός λαός ένιωσε οργή
και ψήφισε συνειδητά τους στρατηγούς της αυγής χωρίς αύριο, μόνο για να δείξει
προκλητικά την ελευθερία της ψυχής του. Μία ψυχής που ατιμάστηκε κατ’ επανάληψη
τα τελευταία χρόνια με την ατολμία των κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαρά απέναντι στην ασυδοσία
της ολιγαρχίας της λαμογιάς εις βάρος του λαού. Ακόμη περιμένει ο απλός λαός με τη μοναδική ψήφο του
τον λυτρωτή που θα επιστρέψει τα κλεμμένα λεφτά στο Κράτος, στο Ταμείο του
λαού. Energa,
Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Ποδόσφαιρο και αμέτρητες άλλες προσβολές στην
νοημοσύνη του Έλληνα και της Ελληνίδας που συνεχίζει να μεταναστεύει με πίκρα. Και δεν
θα περιμένει για πολύ ακόμα.
Ο κ. Κουβέλης πρόδωσε πολιτικά τον ελληνικό λαό.
Εγκατέλειψε με τους Υπουργούς του μία ισχυρή Κυβέρνηση για να διευκολύνει στην ουσία την
πτώση της. Ο λαός τον τιμώρησε και εκείνος αμετανόητος χάνει την ευκαιρία της
ιστορίας. Ο κ.Καμένος δεν έπεισε το λαό με τους ανεξάρτητους του.
Ο κ.Τσίπρας θέλει
να νικάει, χωρίς να κυβερνάει. Η απόσταση από τα λόγια στην πράξη είναι τεράστια
και η εξουσία πηγαίνει πάντα με την ευθύνη. Ευθύνη μίας χώρας, μιας κοινωνίας που
είναι πολύ βαριά για να τη σηκώσει μόνος του ο κ.Τσίπρας και αν δεν αλλάξει δεν θα τη κυβερνήσει ποτέ.
Αμέτρητα διάσπαρτα κομματίδια πανελλαδικά συνέθεσαν την κοινωνική
διάσπαση, την έλλειψη ηγετών, την έλλειψη ηρώων, την έλλειψη εθνικής συνείδησης.
Την ουσία μία κοινωνίας δεν υποκαθιστούν τα χρήματα και οι ρυθμοί ανάπτυξης. Η
ευμάρεια ακόμα και αν επιτευχθεί δεν είναι ικανή συνθήκη για την ύπαρξη μίας κοινωνίας, ενός έθνους.
Μία κοινωνία την συνθέτουν και την ταυτοποιούν οι αγώνες
και οι ιδέες της. Η Ελλάδα πάσχει και στα δύο τις τελευταίες δεκαετίες της παρακμής
και δεν θα ορθοποδήσει ποτέ όσες εκλογές και να γίνουν. Μέχρι να προσδιορίσει ένας
πολιτικός ηγέτης, η ίδια η κοινωνία, τις κοινές κοινωνικές αξίες για τις οποίες θα αξίζει να υπάρχει.
Μέχρι τότε απλά ο ένας σωτήρας θα διαδέχεται τον άλλο μέχρι την καταστροφή που
θα πληρώσει φυσικά ο τελευταίος. Όπως ακριβώς πριν από 100 χρόνια όταν αρχίσε το πετρέλαιο να αντλείται…
