Για κάποιους η πολιτική είναι βρώμικη. Για κάποιους οι
πολιτικοί είναι βρώμικοι. Για κάποιους η κοινωνία είναι βρώμικη. Αυτούς που θέλει
τους εκλέγει και τους στέλνει στην ελληνική Βουλή να την εκπροσωπήσουν και να την οδηγήσουν στο αύριο, στην κοινωνία των παιδιών της.
Η πολιτική ιστορία της μεταπολίτευσης γράφτηκε σε δανεικό
χαρτί. Η ντόπια μαφία της παραεξουσίας λάτρεψε την παραοικονομία και
δημιούργησε μία παρακοινωνία εις βάρος των αδαών. Η παγκόσμια κοινότητα του 21ου αιώνα την στιγμάτισε το
2009. Η ντόπια μαφία βασίστηκε σε μία και μόνο αρχή ανάπτυξης ή καλύτερα διάλυσης. Ό,τι δεν το
ελέγχεις το καταστρέφεις.
Σήμερα που όλοι μιλούνε για δημιουργία οι καταστροφές δεν
είναι εύκολο να γίνουν. Η κοινωνία σαφώς πιο συνειδητοποιημένη αρνείται να αυτοκαταστραφεί
υπακούοντας στις σαγηνευτικές σειρήνες της επανάστασης. Ο κ.Τσίπρας δεν προσελκύει, αθροιστικά
στον πυρήνα του 3% του, παρά μόνο τους άρχοντες του χθες οι οποίοι τελικά δεν επαρκούν
και δεν μπορεί παρά να αναμένει καρτερικά σε ποια δεκαετία θα πέσει το ώριμο φρούτο της Κυβέρνησης.
Συνεπώς το παρακράτος δεν μπορεί παρά να ελπίζει στο να
ελέγξει ό,τι δεν μπορεί πλέον να καταστρέψει. Ταυτόχρονα περιέργως με τη
χηρεύουσα θέση του Υπουργού Άμυνας μία επίθεση φιλίας ξεκίνησε για την επάνοδο
στη Νέα Δημοκρατία αυτών που άκουσαν τις σειρήνες του σκότους, έφυγαν, δοκίμασαν
πατριωτικά και απέτυχαν οικτρά. Αμέτρητα τα αποτυχημένα εγχειρήματα συντηρητικών πατριωτών βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που
επέλεξαν τη διάσπαση από την κοινή προσπάθεια στις δύσκολες στιγμές. Τη γόνιμη πολιτική. Η εκλογική αποτυχία τους και η
ηχηρή αποδοκιμασία τους από την κοινωνία, σε βουλευτικές και ευρωεκλογές, φανέρωσε τα
πραγματικά κίνητρα αυτών που υπόσχονταν έναν εύκολο δρόμο και διασπούσαν τη Νέα Δημοκρατία. Τώρα δημόσια ζητούν τη
συστράτευση με τον κ.Σαμαρά και τη Νέα Δημοκρατία, επικαλούμενοι έναν κοινό εχθρό που
δεν υπάρχει.
Ο ίδιος ο κ.Τσίπρας δεν θέλει να κυβερνήσει αυτή τη χώρα. Αν
ήθελε θα ήταν ήδη Πρωθυπουργός. Δεν έχει την αντοχή να σηκώσει το πολιτικό βάρος
και τις ευθύνες της χώρας. Δεν μπορείς να κυβερνήσει μία χώρα της Ευρώπης του 21ου
αιώνα με ευαγγέλιο τον Μάρξ, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τον απομονωτισμό,
τη δοξασία του συνδικαλισμού. Όλα αυτά δοκιμάστηκαν τους προηγούμενους αιώνες, έφεραν δυστυχία στους ανθρώπους και τελείωσαν τον κύκλο τους.
Η δυστυχία βέβαια φέρνει οργή και
ο κ.Τσίπρας, ένας άθεος πολιτικός, ορθά τρομάζει να αντιμετωπίσει την οργή
των Ελλήνων. Την οργή που το 2009 για κάποιους λανθασμένα δεν άφησε να εκφραστεί ο κ.Παπανδρέου όταν δέχθηκε να παραλάβει τη χώρα από την χρεοκοπημένη Κυβέρνηση Καραμανλή. Για αυτό λοπόν ο κ.Τσίπρας δεν θα γίνει ποτέ Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Η συνένωση των προσπαθειών οφείλει να είναι ο αυτοσκοπός της
ελληνικής πολιτικής, της ελληνικής κοινωνίας για ένα καλύτερο αύριο για εμάς,
σήμερα για τα παιδιά μας, χθες για τα εγγόνια μας. Οι αποτυχημένοι της πολιτικής
σκηνής οφείλουν να ενταχθούν στην εθνική προσπάθεια χωρίς εμπάθειες και κυρίως
χωρίς όρους και συνδιαλλαγές. Τους όρους ορίζει ο νικητής και ο νικητής είναι οι άνθρωποι,
πολιτικοί και μη, που κράτησαν την Ελλάδα στην Ευρώπη από το 2009 και μετά.
Κάθε άλλη προσπάθεια εισόδου είναι απλά ιδιοτελής με σκοπό τον
έλεγχο του κ.Σαμαρά και της Κυβέρνησής του…
