Το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι ένα ιδιαίτερα δύσκολο
πρόβλημα. Συνηθίζεται σε υπό ανάπτυξη λαούς. Η εύκολη λύση του εδράζεται σε μία αρχή και μόνο. Την κλοπή του
δημοσίου χρήματος. Το σεβασμό του συνόλου μίας κοινωνίας, του άγνωστου συνεπιβάτη στο μετρό, σε βαθμό μεγαλύτερο από το ίδιο άτομο που την απαρτίζει. Η εφαρμογή αυτής της μοναδικής λύσης βέβαια είναι ιδιαίτερα
δύσκολη όπως αποδεικνύεται από το 2009 και μετά και παρά την προσπάθεια όλης της πολιτισμένης
οικουμένης.
Την παραπάνω λύση την εφάρμοσαν εύκολα στην Ιστορία της χώρας
τα ολοκληρωτικά στρατιωτικά καθεστώτα με θεαματικά αποτελέσματα που δυστυχώς
δικαιολογούν εν μέρει το εκρηκτικό για την
κοινωνία μας εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Ο παππούς και
συνονόματος του Θεόδωρου Πάγκαλου εφάρμοσε τη λύση άμεσα με την κρεμάλα δυο
επίορκων αξιωματικών που συνελήφθησαν με την κότα στην πλάτη. Τότε όλα έφτιαξαν σύντομα και βίαια
στην κοινωνία καθόσον τα δημόσια ταμεία γέμισαν γρήγορα. Η εύκολη βέβαια εφαρμογή όμως της
λύσης αυτής, που χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα,
προϋποθέτει την απώλεια της σωτήριας δημοκρατίας από το πολίτευμα της χώρας.
Η εφαρμογή της ίδιας λύσης σε καθεστώς δημοκρατίας που
είναι και το αναγκαίο αντιμετωπίζει δομικές δυσκολίες και απροσδιόριστο χρόνο θεραπείας. Το τεκμήριο της αθωότητας,
οι ατέρμονες δικαστικές δυσπραγίες, η διαφθορά σε θεσμούς και πρόσωπα, η
πολιτική αποσταθεροποίηση, η κοινωνική σύμπνοια στο αρπάζειν είναι μόνο λίγοι από τους παράγοντες
που επιτρέπουν την κλοπή του δημοσίου χρήματος σε καθεστώς δημοκρατίας αλλοιώνοντας
τη φύση της.
Η δημοκρατία ορίστηκε με την προϋπόθεση στόχευσης προς το
βέλτιστο, με την αξιοποίηση των βέλτιστων που διαθέτει μία κοινωνία. Τι γίνεται
όμως όταν οι πολλοί επιθυμούν το ανώμαλο, τη στόχευση προς το κατώτερο. Με λίγα
λόγια όπως είπε πρόσφατα και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Ομπάμα στη συνέντευξή
του στους New
York Times "μία κοινωνία και κάθε πολίτης οφείλει
να διαλέξει μεταξύ της δημοκρατίας και ενός λογαριασμού στην Ελβετία". Οι Έλληνες επί δεκαετίες διαλέγουν το δεύτερο και φυσιολογικά η Ελλάδα οφείλει 319
δις ευρώ με εκτιμώμενα κοιτάσματα στις εκτός Αιγαίου περιοχές 200 δις ευρώ. Για
άλλη μία φορά ανταλλάσσει την ύπαρξή της και την έκφυλη παρουσία της με τον
πλούτο της με την επικερδή ανοχή των εκμεταλλευτών της εντός και εκτός των
τειχών.
Πώς μπορεί να αλλάξει μία κοινωνία χωρίς να καταφύγει σε
ακραία ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν είναι κάτι εύκολο. Η κλοπή δημοσίου χρήματος
σε πολιτικές, δικαστικές, επιχειρηματικές, θρησκευτικές και στρατιωτικές θέσεις
είναι ένας πειρασμός και ουδείς αναμάρτητος σε αυτή τη ζωή. Αυτό που διαχωρίζει
τη μία κοινωνία από την άλλη και την καθιστά ισχυρή ή εξαρτώμενη όπως η Ελλάδα
βρίσκεται στον πόνο. Στον πόνο του κάθε μέλους της ή της πλειοψηφίας που
διαμορφώνει και την τάση της κοινωνίας και την οδηγεί στην τελική της κατάταξη.
Στα κράτη παρίες ή στα κράτη ηγέτες.
Ο πόνος μπορεί να είναι ολοκληρωτικός όπως τον ένιωσε η
Γερμανία το 1945 ή τα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης το 1990 και συμβολικός
όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία και πολλά άλλα δυτικά κράτη στα
πεδία των μαχών των τελευταίων δεκαετιών. Οι ανάπηροι πολέμου του 1940 στα
βουνά της Βορείου Ηπείρου γαλούχησαν τις γενεές μέχρι το 1970 και αποτέλεσαν
καταλύτη για τις δημοκρατικές εξελίξεις στη χώρα. Τον εκδημοκρατισμό της και
την απεμπόληση της ξενόφερτης βασιλείας. Μετά κάποιοι επέβαλαν συνειδητά τις αρχές
του κομμουνισμού με την ετικέτα του σοσιαλισμού μέχρι το 2009 όπου με κύριο
άξονα το κομματικό κράτος των συντρόφων γαλούχησαν διακομματικά μία κοινωνία
στη κλοπή του δημοσίου χρήματος χωρίς τιμωρία.
Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται για άλλη μία φορά στο
σταυροδρόμι της Ιστορίας. Η επιβολή του σεβασμού του δημόσιου χρήματος, η
υιοθέτηση των δημοκρατικών αρχών των βέλτιστων, η ενσωμάτωση στο ευρωπαϊκό
κεκτημένο, η αποδοχή της θυσίας για το εθνικό συμφέρον και η παραγωγή πλούτου και ευημερίας για τους πολλούς σε ένα σταθερά
ανοδικό περιβάλλον ζωής των ελλήνων είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς
πόνο, συνολικό ή συμβολικό.
Η πολιτική αποσταθεροποίηση και η καταστροφή ή η
συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων σε διεθνείς επιχειρήσεις με τη δημιουργία ηρώων είναι
η μία λύση. Η άλλη λύση δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί σε δρόμους όπως εκείνους του Θεόδωρου Πάγκαλου του παλαιότερου σε καθεστώς δημοκρατίας. Το ζητούμενο είναι ποιος θα την εφαρμόσει σε μία κοινωνία που αλληλοσπαράσσεται για τις αντικρουόμενες αξίες της μέχρι τελικής νίκης ή πτώσης. Του κλέβειν ή του δημιουργείν.
Όλα τα
ενδιάμεσα μέτρα βέβαια, όπως αυτά του Μνημονίου, είναι απλές ασπιρίνες περιορισμένης χρονικά επήρειας, σε έναν λαό παιδαγωγούμενο στην
κλεπτομανία της ζωής…
Greek problem is
something usual. It is often found in under development countries. Its easy solution is based only on one principle. Looting Government’s money. Respecting society, the
unknown who is sitting beside you in metro in a degree highest than yourself who consists
society. Application of this only solution in Greece since 2009 proved too
difficult despite an universal effort that was given.
Above solution was
easy applied in the past by dictatorships having impressive results in such
degree that nowadays Golden Dawn receives large acceptation on election polls. Theodoros
Pagkalos, grandfather of present Greek politician, ordered the above solution by
hanging publicly two Army officers who were found looting social funds. Then everything
was fixed quickly in Greek society while Public Funds increased rapidly. That easy solution indeed which was given repeatedly
in Greek history had that time the disadvantage of loosing democracy for people.
Application of this
solution in a democratic society which is something needed has to solve constructive
difficulties in an unpredictable time. Presumption of innocence, endless
constructive justice delays, corruption in persons and institutions, political
overturns and social trend in looting are only a few factors that thrive in a
democratic environment altering its own nature.
Democracy was defined
assuming targeting the best and using the best a society disposes. But what happens
when most desires the abnormal, targeting the least. In a few words as US
President Mr. Obama stated in a New York Times interview “a society has to choose between
democracy and a Swiss bank account”. Greeks for decades choose the second and
found themselves in the end owing 319 billion euro as a nation with estimated oil and gas
reserves out of Aegean Sea around 200 billion euro. For once again Greeks exchanged
their reckless life with their resources giving profit to foreigners and domestic
oligarchy exploiters.
How a society
can change without dictatorships is not an easy issue...
Looting Government money
while serving in political, justice, business, clerk and military posts is a temptation
and no one is sinless. What differentiates a society from another and makes it
powerful or dependent like Greece is rooted in pain. It is found in the pain of
each member or in the majority that makes the society trend and leads finally society to take its place in the world list. Being a lead nation or a
false state.
This pain can be
national like Germany in 1945 and East Europe nations in 90s felt or symbolic
like US, UK, Holland and others felt during the last
decades in the war fields. Greeks WIA WWII men on south Albania Mountains and their pain were the catalyst for
Greek democratic reforms. Reforms such as a democratic constitution and get rid
of foreign Kingdom. Afterwards certain people imposed deliberately under the
name of socialism a communist leadership until 2009 with different political
parties that learned its comrades and whole society in looting social welfare without punishment.
Greece today is
in front of a historical crossroad. Imposing respect to social funds, adopting
democratic principles towards the best, integration with European institutions,
acknowledgement of a sacrifice for national interest and increase in production
for the society’s prosperity are something difficult to succeed without pain, national
or symbolic.
Political instability
and destruction or participating of Greek Armed forces in international operations
can be a solution. The best solution can be found in ways like Theodoros
Pagkalos did but in a democracy. The crucial indeed is who will be found to
impose it in a society that is collided with opposite values until the end of
a win or a defeat. Which of the eternal values of looting and creating to rule.
Everything in the middle like Troika
measures since 2009 are simple temporary painkillers, in a nation learned in looting the life...
