Από το 2009 προσπαθεί να αλλάξει η Ελλάδα και δεν
αλλάζει παρά ελάχιστα. Στα λόγια βέβαια όλα αλλάζουν, στην πράξη όμως μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν. Πώς να αλλάξει άραγε μία κοινωνία με τραπεζικούς υπαλλήλους με 900.000 ευρώ
καταθέσεις στην εποχή της εθνικής ανθρωπιστικής κρίσης. Πώς να αλλάξει με πολιτικούς από όλες τις παρατάξεις με αμέτρητες καταθέσεις εκτός Ελλάδας
που πολεμάνε για την Ελλάδα, για το καλό της.
Ο πόλεμος θέλει γενναίους, που το μόνο αγαθό που δοξάζουν είναι η ζωή τους και όχι μισθοφόρους της αρπαχτής με ασφαλή εφόδια στις τράπεζες της αλλοδαπής.
Ο πόλεμος δεν είναι με την Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα και το δυτικό πολιτισμό. Ο πόλεμος δεν είναι με την Τουρκία, που είναι
σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Ο πόλεμος εξάλλου θέλει δύο και κανείς δεν χρειάζεται να
πολεμήσει με εμάς. Καταστρεφόμαστε μόνοι μας χωρίς να το καταλάβουμε.
Ο πόλεμος είναι με τον εαυτό μας. Η κοινωνική σήψη από
την είσοδο στην ΕΟΚ, τα αμέτρητα κοινοτικά κονδύλια και ο αχαλίνωτος δανεισμός διέλυσαν
κάθε αντίσταση. Η μετριότητα κυριάρχησε αρχικά και κατέληξε στην ανηθικότητα, αποθώντας στο εξωτερικό κάθε τι δυναμικό. Η ανάδειξη του ενός έγινε κυρίαρχη εθνική ιδέα έναντι των πολλών. Οι υπηρέτες του λαού έγιναν υπηρέτες των δανεικών και η Ελλάδα
δείχνει πια ανίατη.
Φυσικά τίποτα δεν γίνεται μόνο του στη φύση και ο συντονιστής υπάρχει
ανάμεσα μας, ντυμένος ως Έλληνας και κινούμενος ως εχθρός. Κρυμμένος πίσω απο κάθε λαθρομετανάστη, αγνώστου πολιτισμού και θρησκείας, που παρολίγο να κέρδιζε την αναρχία του.
Η αστική τάξη που αποτελούσε τον πυρήνα της κοινωνίας, το ιδεολογικό υπόβαθρο της εθνικής μας συνείδησης, κατάντησε
ένα σωρός πλιατσικολόγων και ο κομμουνισμός της μίζας διέλυσε κάθε τι εθνικό, κάθε
τι ωραίο.
Οι ηγετικές επιχειρηματικές φυσιογνωμίες των αρχών του 20ού αιώνα αντικαταστάθηκαν από λαθρέμπορους πετρελαίου, πατριώτες πάνω από όλα, και μεγιστάνες της τέταρτης εξουσίας που μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου διακομματικά για να εξασφαλίσουν την εθνική διαπαιδαγώγηση του λαού σε μία γκρίζα κοινωνία μιζαδόρων δοσίλογων υπαλλήλων.
Δυστυχώς το χαλί δεν έκρυψε από κάτω μόνο τη σκόνη όλες τις
προηγούμενες δεκαετίες. Έκρυψε ένα τεράστιο
σκουλήκι που έφαγε τις σάρκες κάθε υγιούς ύπαρξης. Οι θεσμοί έγιναν λειτουργοί
του αρχιερέα του παρακράτους υποκύπτοντας στην ηδονή της εξουσίας που γεννιόταν τη νύχτα στο κρεβάτι της
ανωμαλίας.
Πώς να ξαναχτίσεις μία χώρα μέσα σε ένα βούρκο. Μόνο αν ξεγυμνωθεί
κάθε σάπιο λειτουργό της σάπιας κοινωνίας μας ώστε να τον αντικαταστήσουμε όλοι
μαζί με έναν νέο, αμόλυντο, υπάρχει ελπίδα. Πόσο εφικτό είναι αυτό, θα δείξει σύντομα καθόσον τα
ταμειακά διαθέσιμα στερεύουν μαζί με το «νερό» για μία αξιοπρεπή μάχη.
Σε κάθε περίπτωση ο κ.Τσίπρας θα γραφτεί στην ελληνική ιστορία
είτε ως ο Πρωθυπουργός της αναγέννησης είτε ως ο Πρωθυπουργός της κατεδάφισης ενός λαού που τον επέλεξε με άγνωστη πρόθεση…
