Ο κ. Ζιαζιάς, πρώην Αρχηγός
Στρατού πλέον, ήταν ένας ενοχλητικός για την Δημόσια Διοίκηση άνθρωπος. Ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ήταν ο
«άρχοντας» που κατέχει εξουσία, χωρίς όμως εμφανή μειονεκτήματα. Ό,τι χειρότερο δηλαδή
για το «βαθύ κράτος» της Ελλάδας που τριάντα χρόνια τώρα είχε μάθει να την
εκδίδει προς προσπορισμό του. Ο κ.
Ζιαζιάς λοιπόν κατά την ολιγόμηνη θητεία του ως Αρχηγός Στρατού, προφανώς δεν
ενδιαφερόταν για κάποια ξανθιά γραμματέα. Ο κ.
Ζιαζιάς προφανώς δεν ενδιαφερόταν
για την αγορά κατοικίας, με δάνειο φυσικά. Ο κ. Ζιαζιάς προφανώς δεν ενδιαφερόταν να διορίσει ένα τέκνο του στο Δημόσιο. Ο κ.
Ζιαζιάς προφανώς δεν ενδιαφερόταν
για μία ακριβοπληρωμένη θέση σε μία ΔΕΚΟ, μετά την αποστρατεία του. Ο κ. Ζιαζιάς προφανώς
δεν ενδιαφερόταν για μία πολιτική θέση εξουσίας, έστω και υπηρεσιακή. Ο κ.
Ζιαζιάς προφανώς δεν ενδιαφερόταν για
την ίδια την καρέκλα του. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο κ. Ζιαζιάς ενδιαφερόταν
εντόνως για το λαθρεμπόριο καυσίμων στο Στρατό και τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ
που ξοδεύονται ετησίως για καύσιμα από το 1974, χωρίς διαγωνισμό και με αμφιλεγόμενη ποιότητα. Ο κ. Ζιαζιάς
έπρεπε να φύγει ή να αναγκαστεί να φύγει. Ο κ. Ζιαζιάς έφυγε και πήρε μαζί του
μόνο μία λέξη. Τον σεβασμό. Για κάποιους τελείως ανώφελη, για κάποιους το κόστος μιας
ζωής…
