Απόβαση στη Ρηγίλλης, στη
Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων, αποφάσισε μέσα στην εβδομάδα η ηγεσία του
Στρατού εγείροντας νομικά και ηθικά ζητήματα, ξυπνώντας μνήμες περασμένων
δεκαετιών. Όσο σίγουρο είναι ότι η Ρηγίλλης δεν έχει ακτές απόβασης άλλο τόσο
είναι ότι ο δαπανηρός ελληνικός στρατός δεν ανταποκρίνεται πλέον στις σύγχρονες
απειλές. Χτισμένος στις στάχτες του Β΄ΠΠ δεν προσαρμόστηκε ποτέ στη
μεταψυχροπολεμική εποχή, θεωρώντας πως ό,τι συνέβαινε γύρω του δεν τον αφορούσε.
Προφανώς η ροή των μιζών των εξοπλιστικών προγραμμάτων της περασμένης δεκαετίας
δεν επέτρεψε ποτέ την ανασύνταξη των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων. Βολεμένοι οι προμηθευτές
οπλικών συστημάτων και πολλοί άλλοι πίσω από μία απειλή που δεν υπάρχει, στη
μορφή και το μέγεθος τουλάχιστον που προβάλλεται, εμπόδισαν εντέχνως τον εκσυγχρονισμό του Ελληνικού Στρατού, ο οποίος δεν έχει και δεν πρέπει να έχει το ρόλο της Αστυνομίας. Η σήψη που έφτασε ως το μεδούλι των σωμάτων ασφαλείας της χώρας δεν μπορεί να καλυφθεί πίσω από το μακιγιάζ παραλλαγής. Αυτοί που άφησαν τη σήψη να φτάσει τόσο βαθιά είναι οι ίδιοι που τώρα φωνάζουν πως κόπτονται για την ασφάλεια της χώρας και χρησιμοποιούν τεχνάσματα και δικαιολογίες για να μετατρέψουν τη χώρα σε στρατοκρατούμενο μοντέλο Μέσης Ανατολής. Το επόμενο στάδιο ποιο θα είναι; Η μπούρκα και οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας;
