Ο ΑΕΡΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Κάθε κοινωνικό φαινόμενο έχει το σκοπό του από την αρχαιότητα. Ο στρατός κάθε κοινωνικής ομάδας, κάθε έθνους από τη Γαλλική επανάσταση, κάθε συμμαχίας από το Β’ΠΠ και μετά, δημιουργείται για να μάχεται. Ο ελληνικός στρατός δεν σταμάτησε ποτέ να πολεμάει. Από το Μαραθώνα μέχρι τα Γαυγάμηλα και από την Τριπολιτσά μέχρι την Κορέα. Αυτές οι μάχες τον ανέδειξαν σε ένα από τους καλύτερους στρατούς του κόσμου. Στο στρατό που έφτασε στο Σαγγάριο επιτιθέμενος σε μία αυτοκρατορία και ταπείνωσε τον Μουσολίνι όταν οι άλλοι υπέκυπταν αμαχητί στον Άξονα. Αυτός ο Στρατός με την κυριαρχία του παρακράτους την δεκαετία του ’60 άρχισε να παρακμάζει, να μεταλλάσσεται εντέχνως σε όπλο του, μέχρι πρόσφατα. Να δημιουργεί δικτατορίες, να ανατρέπει τον Μακάριο, να συνδράμει στα στημένα Ίμια και κυρίως να συμμετέχει εν αγνοία του στον πλουτισμό πολιτικών που είτε φιλοξενούνται στον Κορυδαλλό είτε κυκλοφορούν σαν σκιές. Το αντίτιμο για όλα αυτά όμως ήταν να περιπέσει σε αδράνεια. Πίσω από το τεχνητό φόβητρο ενός αόρατου εχθρού έμεινε μέσα στο μαντρί, έντρομος και δειλός, απέχοντας από όλα τα θέατρα επιχειρήσεων του 20^ου και 21^ου αιώνα. Από εκεί που οι πρόγονοι μας και τα παιδιά των συμμάχων μας κατέθεταν τις ψυχές τους για τα ιδανικά και τα συμφέροντα των απογόνων τους.  Σήμερα πλέον τρέχει σε φωτιές, εορτές και τελετές, παραλίες και παρελάσεις και οτιδήποτε βρει για να πιστοποιήσει την ύπαρξή του. Παχύς από τα ρουσφέτια των πολιτικάντηδων, έρμαιο των φεουδαρχικών ορέξεων και απομυζώμενος από τους εργολάβους και στρατηγούς της Παράγκας, περιμένει να χαθεί. Γιατί ό,τι δεν κινείται, ό,τι δεν αλλάζει, ό,τι δεν εκπληρώνει το σκοπό του, τελειώνει φοβισμένο. Όταν δε τελειώνει ένας Στρατός, χάνεται και αυτό που υπερασπίζεται, η κοινωνία του. Αυτό ακριβώς περιμένουν τα κοράκια που ίπτανται πάνω από την Ελλάδα από το 2009 και μετά. Που περιμένουν εναγωνίως τον ματωμένο Σεπτέμβρη. Ελληνικά και ξένα...