Ο ήρωας είναι αυτό που μένει όταν ένα παιδί αφήσει
το κορμί του για την Ελλάδα. Είναι αυτό που μένει για τους πολλούς σε μία μαρμάρινη πλάκα με μία
φωτογραφία και για τους λίγους είναι αυτό που ντύνει μία ιδέα. Για τους
στρατηγούς που κοιτάζουν χαμογελαστοί τις φωτογραφίες, ξιφουλκούν ρητορικά για
το αξιόμαχο του Ελληνικού Στρατού και λαχταρούν για την ξύλινη λουστραρισμένη
καρέκλα τους, η κατάθεση έστω και λίγων λουλουδιών στο μνήμα ενός ήρωα είναι κάτι
δύσκολο. Κάτι ενοχλητικό. Κάτι φοβικό. Για τους πολλούς, τους γενναίους, τους νέους,
η ντυμένη ιδέα ενός ήρωα Πεζοναύτη είναι η συντροφιά τους, ο φάρος που τους οδηγεί
στον κίνδυνο ξανά, αυτό που τους ζεσταίνει καθημερινά, στη θάλασσα, στις φωτιές,
στον αέρα. Είναι αυτό που τους κάνει να ρίχνονται πρώτοι στη φωτιά, μέσα στη νύχτα, όταν οι άλλοι, οι εκλεκτοί, ακόμα πηγαίνουν. Είναι αυτό που τους κάνει να σβήνουν την φωτιά που βάζει το παρακράτος του Στρατού μέσα στο σπίτι τους. Ο "αέρας" που κάποτε φώναζαν στα βουνά οι παππούδες μένοντας ανάπηροι
για να έρθει το σήμερα της ντροπής των ηγετών του Ελληνικού Στρατού. Των δημοσιοσχεσιτών
Αξιωματικών του Στρατού της Παράγκας. Αυτών που δεν διαφέρουν σε τίποτα από έναν
πολιτικό που δικαίως αγωνιά για το δημόσιο προφίλ του. Ευτυχώς οι μέρες του
Στρατού της μίζας, του καυσίμου και των έλαιο-λιπαντικών και του ατελείωτου
ρουσφετιού τελειώνουν. Έρχονται οι ημέρες που οι στρατιωτικοί ηγήτορες θα ξανά-ηγούνται
ψυχών και όχι φωτογράφων. Θα μπορούν να δουν τον νέο Ανθυπολοχαγό των ευρώ της πείνας, το σύγχρονο Πάυλο Μελά,
στα μάτια. Έρχονται οι ημέρες που οι στρατηγοί θα άγουν και δεν θα φέρονται ως άλλος θίασος
σκιών. Οι ημέρες που οι ήρωες θα γίνουν πολλοί. Όπως στο σημερινό Στρατό και
τον λαό των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Αλβανίας και της Τουρκίας του G20…
Α hero is what remains when a child leaves
his body fighting for Greece. For
more it is what remains on a marble plaque with a photo and for the rest is
what brightens an idea. For
Generals standing smiley for photos, shouting rhetoric words for Greek Army capability
and yearning for their varnished wooden chairs even putting a few flowers in
memory of a hero is something difficult. Something annoying. Something fearful . For
more, the brave and young ones, a hero Marine is their company, the lighthouse
that leads them to risk again, what warms them daily, on sea, against flames,
in air. It's
what makes them first rush into fire, during night, when others, the chosen, still
coming. It's
what makes them immediately put off fires Greek para-Army lit into their home.“Air”
once their grandparents chanted on Greek mountains becoming disabled reaching today
of shame of Greek Army leaders. Media officers
of Greek Deep State. Those officers who are trying desperately resemble
to politicians, caring rightly and anxiously for their public profile. Fortunately,
days of dirty Army, stealing fuel and oil - lubricants and endless exchanges is
ending. We
are reaching days when military leaders, will re-lead souls and not
photographers. Days
when Generals will be able again to look a euro hunger Second Lieutenant, a modern
Pavlos Melas, to his eyes. Days when Generals will lead and not ramble like
another troupe. Days
when Greek heroes will flourish again. Like
today's Army and the people of U.S. , Britain , Albania and G20 Turkey...
