Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Σε γερή φουρτούνα έχουν μπει όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας με αβέβαιο το αύριο για αυτά. Η τωρινή ελληνική Βουλή και η εκπροσώπηση του λαού από τα πολιτικά κόμματα και τους ανεξάρτητους βουλευτές αποτελεί μία πολιτική ανωμαλία που προέκυψε από την πολιτική ανωμαλία που προϋπήρχε των εθνικών εκλογών του 2012. Την πολιτική ανωμαλία οπότε τα κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ διαβεβαίωναν τον λαό εμπαίζοντας τον ότι τα πράγματα ελέγχονται και ότι δεν υπήρξε και τίποτα σπουδαίο στο παρελθόν για το οποίο όφειλαν να απολογηθούν.

Ο λαός αντέδρασε στη διαστρεύλωση της πολιτικής αλήθειας και εξέλεξε μία πολιτικά ανώμαλη Βουλή. Μία Βουλή αποτελούμενη από κόμματα που δημιουργήθηκαν και εκτοξεύτηκαν εκ του μηδενός χωρίς συνεκτικότητα και χωρίς προορισμό πλην της στείρας αντιπαράθεσης με το βρώμικο παρελθόν.

Ο κ.Σαμαράς εκτός από την επιβίωση της Νέας Δημοκρατίας έχει και την ευθύνη της διατήρησης της Ελλάδας στο Δυτικό πολιτισμό. Το δυσκολότερο ταξίδι όλων με ένα καράβι αρκετά παλιό που αναπαλαιώνεται εν κινήσει σε κάθε λιμάνι όπου σταματά. Ένα λάθος, ένας πολιτικός ύφαλος μπορεί να ρίξει το καράβι και την Ελλάδα στα βράχια για πολλές δεκαετίες. Στα βράχια που δεν υπάρχει τίποτα για τους ναυαγούς παρά μόνο οι γλάροι του Θεού.

Ο κ.Βενιζέλος εκπροσωπεί ένα κόμμα που δίδαξε με λόγια και έργα τη λεηλασία της χώρας. Από το «Τσοβόλα δώστα όλα» μέχρι το «Λεφτά υπάρχουν» δεν τόλμησε κανείς να πει στο λαό την αλήθεια και κατέφυγε στη λαοφιλία και την προσωρινή επιδίωξή της. Το αν θα επιβιώσει το ΠΑΣΟΚ θα φανεί από την "καπετανοσύνη" του κ.Βενιζέλου. Αν η μεταμέλειά του είναι αληθινή και παραμένει συνεκτικός κρίκος της ελληνικής Κυβέρνησης και της πολιτικής σταθερότητας της ελληνικής οικογένειας, ο ελληνικός λαός έχει δείξει διαχρονικά ότι ξέρει να συγχωρεί. Αν υπάρχει δόλος η βύθιση του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εθνικές εκλογές θα είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Το δε κουφάρι θα μείνει για πάντα στοιχειωμένο στα βάθη της χώρας να θυμίζει το αποκρουστικό ταξίδι του και τον τελευταίο καπετάνιο του.

Ο κ.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, η ριζοσπαστική Αριστερά που γεννήθηκε από τις στάχτες του βρώμικου δικομματισμού, έχει το δυσκολότερο έργο όλων. Με ένα πλήρωμα πλήρως ανομοιογενές, χωρίς ευρωπαϊκό όραμα και με εκρηκτικά συστατικά στο αμπάρι του όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών και ο Λαϊκός Στρατός, προσπαθεί να συνθέσει τα αντίθετα. Τη συνύπαρξη της χώρας με το Τροτσκιστικό κίνημα και τους κατατρεγμένους λεηλάτες του παλαιού δικομματισμού. Με τέτοιο πλήρωμα είναι βέβαιο ότι ούτε ο ίδιος μπορεί ούτε ο σώφρων λαός τον θέλει ως καπετάνιο στο καράβι της Ελλάδας που οφείλει να κάνει υπερατλαντικά ταξίδια στο παγκόσμιο χωριό της αγοράς και της επιβίωσης.

Ο κ.Καμμένος οδηγεί ένα καράβι που δείχνει περισσότερο με πυρπολικό. Ακόμα και οι επιβάτες του δεν γνωρίζουν ακόμα τι θέλουν. Να πυρπολήσουν τη χώρα, να πυρπολήσουν την Ευρώπη ή να συμπλεύσουν με το ΣΥΡΙΖΑ και το Λαϊκό Στρατό. Ως γνωστό καράβι που δεν ξέρει πού πάει δεν έχει και καλό τέλος. Το χειρότερο όλων είναι ότι ο καπετάνιος του δεν έχει αποφασίσει ακόμα ποιο είναι το πιο απάνεμο λιμάνι. Αυτό της εθνικοποίησης των τραπεζών ή οι ήρεμες λίμνες της Ελβετίας, κάνοντας το πλήρωμα του διστακτικό και απείθαρχο.

Ο κ.Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ, το πιο νεότευκτο όμορφο καράβι ίσως του πολιτικού σκηνικού, δείχνει πολιτικά δειλό. Η ηλικία του καπετάνιου και ο αυθόρμητος συντηρητισμός του καθώς και οι τρικυμίες των ευθυνών της διακυβέρνησης της χώρας τον ζάλισαν. Δεν κατέβηκε από το τιμόνι του καραβιού αλλά το έστριψε σε έναν έρημο όρμο για να περιμένει να περάσει η φουρτούνα αφήνοντας τους άλλους να ταξιδεύουν. Το κακό όμως είναι ότι το πλήρωμα έχασε την ομορφιά του ταξιδιού και το χειρότερο ότι στον έρημο όρμο σαπίζει. Ο λαός, οι μέτοχοι του γέμισαν απογοήτευση για το άδοξο τέλος του. Μπορεί ο κ.Κουβέλης να ελπίζει να κατέβει στη στεριά και να βαδίσει το μονοπάτι για το παλάτι αλλά το όμορφο καράβι της ΔΗΜΑΡ δεν θα μπορεί σε λίγο να ταξιδέψει. Το χειρότερο όλων είναι ότι η ελπίδα να δει ο τόπος μία υπεύθυνη Αριστερά, μία Αριστερά διαφορετική από αυτή του πεζοδρομίου που μπορεί να κυβερνάει για το λαό, θα χαθεί ίσως για πάντα.

Ο κ.Κουτσούμπας έχει το πιο άχαρο έργο όλων. Να οδηγεί ένα παμπάλαιο καράβι στους τυφώνες του νέου κόσμου. Οι επιβάτες του είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα ζαλιστούν και θα κατέβουν στο επόμενο λιμάνι οδηγώντας το καράβι στο μουσείο της πολιτικής ιστορίας. Κανείς νέος ή ηλικιωμένος δεν μπορεί να ονειρεύεται να ζήσει στην Ανατολική Γερμανία του 20ού αιώνα, ούτε να την δει καν σαν ντοκυμαντέρ δεν μπορεί.

Ο κ.Μιχαλολιάκος φυλακισμένος πια δεν μπορεί να πρεσβεύει τίποτα. Ένα καράβι χωρίς καπετάνιο δεν μπορεί να πάει πουθενά. Η εποχή του Ναζισμού και του Φασισμού  δεν χωρά στην Ελλάδα που δίδαξε την Οικουμένη πριν από λίγες δεκαετίες στα βουνά της Ηπείρου πώς μπορείς να πεθαίνεις και να νικάς για την ελευθερία των ιδεών, των ανθρώπων και των θαλασσών. Δεν μπορεί να ταξιδεύει στο Αιγαίο αυτό το καράβι.

Το τελευταίο κόμμα της Βουλής αυτό που δημιουργήθηκε μετά την κάλπη του παραλογισμού, οι πραγματικά ανεξάρτητοι βουλευτές δεν μπορούν και αυτοί να ταξιδέψουν δυστυχώς ακόμα στις θάλασσες της Ελλάδας. Παρόλο που είναι όλοι ικανοί δεν έχουν ούτε καράβι ούτε καπετάνιο και περιμένουν απλά να αποβιβαστούν στις επόμενες εθνικές εκλογές. Σε μία κρίσιμη στιγμή μπορεί να γράψουν πολιτική ιστορία αλλά ένας κούκος ποτέ δεν έφερε την Άνοιξη που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.

Με τα παραπάνω λοιπόν ο κυρίαρχος ελληνικός λαός περιμένει να δει τον ήλιο που θα ανατείλει και θα ζεστάνει τις καρδιές του, τα παιδιά του και τα πορτοφόλια του. Στο σκοτάδι όμως μπορεί ακόμα να αναπολεί τα γλέντια του παρελθόντος, αν και γνωρίζει ότι αυτά δεν θα έρθουν ποτέ ξανά. Το τσουνάμι του 21^ου αιώνα άλλαξε τα πάντα και οι χώρες χωρίς καπετάνιο θα πάψουν να είναι χώρες. Στην καλύτερη περίπτωση θα μετατραπούν σε αποικίες γεμάτες σερβιτόρους.

Βέβαια πάντα ένας στόλος ήταν πιο ισχυρός από ένα καράβι αλλά δυστυχώς μόνο οι ισχυρές χώρες διαθέτουν ισχυρούς λαούς και ισχυρούς στόλους. Η Νεώτερη Ελλάδα  και ο ελληνικός λαός αρέσκεται από ιδρύσεως στα ανίσχυρα καπετανάτα...