Η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας είναι απελπιστικά
επαναλαμβανόμενη, σε σημείο παρεξήγησης. Οι βασιλικοί φιλελεύθεροι μετατράπηκαν
σύντομα σε δεξιούς και αριστερούς και κατέληξαν σε ευρωπαϊστές και
αντιμνημονιακούς. Το ξενόφερτο περιτύλιγμα αλλάζει συνεχώς, ο διχασμός του λαού μας
όμως παραμένει το μόνιμο χαρακτηριστικό μας.
Τα συνεχή δάνεια και το καταχρεωμένο ελληνικό κράτος
αποτέλεσαν θεμελιώδεις αξίες του σύγχρονου πολιτισμού μας υποθηκεύοντας γενεές. Η έννοια του έθνους
υπήρξε χαλαρή και οι προσωπικές φιλοδοξίες των πολιτικών ηγετών και των πολιτών
ήταν μόνιμα υπεράνω όλων, uber
alles όπως
λένε και οι Γερμανοί, αλλά από την ανάποδη. God
bless America οι Αμερικανοί, Vive la France οι Γάλλοι, το χωράφι του γείτονα οι
Έλληνες όπως έλεγε και ο μακαριστός Χριστόδουλος. Και όλα αυτά με τόσους πατριώτες που διαρρηγνύουν καθημερινά τα ιμάτια τους στις οθόνες της τηλεόρασης. Στο σύγχρονο πεδιο της μάχης.
Το αν το ότι οι μισοί Έλληνες τραβάνε μονίμως προς τη μία και οι
άλλοι μισοί προς την άλλη πλευρά αποκαλώντας οι μεν τους δε προδότες είναι ένα κοινωνικό
φαινόμενο ή μία αδυναμία αυτοπροσδιορισμού, είναι ένα θέμα της επιστήμης. Το
βέβαιο είναι πως όταν ένας λαός δεν θεωρεί την εθνική ιδιότητα του μεγαλύτερης αξίας της
ατομικής του και δεν πράττει τα αυτονόητα στα πεδία των φυσικών και μη μαχών καταλήγει να χρωστά 320 δις και να αποχαιρετά
τα παιδιά του στο ταξίδι προς την οικουμένη. Ένα ταξίδι συνήθως χωρίς
επιστροφή.
Τώρα που τελείωσε το μνημόνιο και οι αντι-μνημονιακές
κορώνες πρέπει να αποφασίσουμε αν θα
είμαστε έθνος με θέληση αυτοπροσδιορισμού ή θα παραμείνουμε και στον 21ο
αιώνα ένας θεατής των εξελίξεων και έρμαιο των φθονερών.
Ο πόλεμος διεθνής και τοπικός τελείωσε και τυπικά με την
έξοδο της Ελλάδας στις αγορές. Το σχέδιο διάλυσης της χώρας δεν ευοδώθηκε παρά την
υπερπροσπάθεια του ντόπιου κατεστημένου. Οι γραφικές φωνές και γραφές για την
κρίση στο Αιγαίο, για τα φθηνά αρνιά, για το ορμητικό ποτάμι, για τις ανεκδιήγητες
πατρίδες δεν αφορούν παρά τους πολεμιστές που δεν μπορούν να ζουν χωρίς πόλεμο για να μην χάσουν την ύπαρξή τους.
Η ευημερία του λαού πρέπει να είναι ο μόνος αυτοσκοπός της χώρας και
κριτήριο επιτυχίας και όποιος στρέφει την προσοχή και διασπά την κοινή προσπάθεια
όλων από αυτή, έχει δόλιο σκοπό. Τη συνέχιση του διχασμού και την προσαύξηση των
τόκων. Την απομόνωση της χώρας από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι του 21ου αιώνα. Από τη μεγάλη θάλασσα…
