ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγησή τους αντικατοπτρίζει την παράνοια του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος την οποία ζουν οι μαθητές μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί με γραπτά τους κείμενα δηλώνουν πως «η επιχειρούμενη αξιολόγηση-χειραγώγηση αποτελεί την αιχμή του δόρατος της κυβερνητικής επίθεσης απέναντι στη Δημόσια Εκπαίδευση». Σύμφωνα με τους εκπαιδευτικούς το υπουργείο παιδείας και η κυβέρνηση επιδιώκουν «να καθηλώσουν μισθολογικά τους εκπαιδευτικούς αφού συνδέουν την αξιολόγηση με το ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο και τις ποσοστώσεις του. Να υποτάξουν τους εκπαιδευτικούς, να ελέγξουν και να χειραγωγήσουν τη μαθησιακή διαδικασία. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών με αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων έχει ταχθεί υπέρ μιας αξιολόγησης η οποία δεν θα έχει καμία σχέση με οικονομική εξέλιξη και βαθμολογική εξέλιξη, με τιμωρίες, ποινές, απολύσεις, αργίες και διαθεσιμότητες. Είμαστε υπέρ μιας αξιολόγησης που θα αποτιμά το παραγόμενο έργο στην εκπαίδευση, προκειμένου να βελτιώσει την ποιότητά του».

Αυτά λένε οι Έλληνες εκπαιδευτικοί απέναντι στους άλλους Έλληνες μαθητές τους και τους γονείς τους, όταν κάνουν διάλειμμα μεταξύ των φροντιστηρίων και των ιδιαίτερων μαθημάτων της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης. Με ωράριο 08.15 έως 12.30, αργίες, σχολικές εκδρομές και γιορτές, οι Έλληνες δάσκαλοι δεν θέλουν να αξιολογηθούν όπως ορίζει το κράτος. Θέλουν να αξιολογηθούν όπως επιθυμούν οι ίδιοι και η συντεχνία τους. Ξεχνούν βέβαια πως αξιολογούνται κάθε μέρα από τους μαθητές τους και από τους γονείς των μαθητών τους, που ακούν στο σπίτι είτε τις επευφημίες είτε τα παράπονα των παιδιών για τον τάδε δάσκαλο ή δασκάλα. Και αυτή η αξιολόγηση δεν καλύπτεται και δεν καμουφλάρεται από κανέναν κλάδο και συνδικαλιστικό φορέα. 

Ο κακός δάσκαλος είναι σίγουρο ότι δεν επιθυμεί καμία αξιολόγηση και είναι λυπηρό που η πλειοψηφία των Ελλήνων δασκάλων λέει «όχι» σε μια διαδικασία που εφαρμόζουν οι ίδιοι συνεχώς στη σχολική τάξη με διαγωνίσματα, ασκήσεις και κάθε είδους γραπτή ή προφορική εξέταση για να βαθμολογήσουν τους μαθητές τους. Με το ίδιο σκεπτικό να καταργηθεί η αξιολόγηση των μαθητών από τους δασκάλους τους.

Ο καλός δάσκαλος δεν φοβάται την αξιολόγηση. Ξέρει ότι  είναι ικανός και θα διακριθεί με την αξιολόγηση. Αυτοί που φοβούνται είναι όλοι εκείνοι που θέλουν να κρύβουν την τεμπελιά, την άγνοια, την αμάθειά τους πίσω από ένα ομογενοποιημένο σύνολο, χωρίς πρώτους, δεύτερους, τρίτους. Η συλλογικότητα της αποτυχίας.  Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί ζητούν να γίνεται αξιολόγηση για την αξιολόγηση, χωρίς συνέπειες, χωρίς μέτρο σύγκρισης, καθ’ εικόνα και ομοίωση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων που γινόταν μέχρι τώρα, με αποτέλεσμα το απόλυτο τίποτα. Για αυτό έχουμε δασκάλους που δεν διαβάζουν, δασκάλους που σφυρίζουν στα παιδιά μέσα στην τάξη για να ησυχάσουν, δασκάλους που ουρλιάζουν «σκάστε», δασκάλους που χτυπούν, διευθυντές και δασκάλους που απαγορεύουν την μπάλα ως παιχνίδι στο σχολείο τους γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτό για το οποίο κατέχουν τη θέση τους, τη διαπαιδαγώγηση. 

Η ελληνική σχολική τάξη του 1950 από το 2014 έχει ελάχιστες διαφορές, σχεδόν ένας αιώνας μηδενικής εξέλιξης, σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και πισωγυρίσματος. Τα Ελληνόπουλα από τα 7 μέχρι τα 25 τους χρόνια τουλάχιστον, περνούν το 30% του χρόνου της ζωής τους στο σχολείο. 

Αξίζουν τους καλύτερους δασκάλους και δασκάλες.